H στρατευμένη Τέχνη πρέπει να επιστρέψει..

Ζούμε σε μια εποχή η οποία είναι γεμάτη με ψέμα, υποκρισία, "δήθεν", ανηθικότητα, "αρπαχτή", "κατινιά", κιτρινισμό, ξεπούλημα, χλυαρότητα, σαχλαμάρα, ωχαδερφισμό, αδιαφορία, αναισθησία. Δε χρειάζεται να πω περισσότερα για να γίνω πιο περιεκτικός. Η κατάσταση είναι τραγική. Κάποτε οι εχθροί ήταν ορατοί, τώρα δεν είναι. Είναι παντού. Ακόμα και μέσα μας. Αυτή λοιπόν την κωλοκατάσταση, κάποιοι επιμένουν να μη την βλέπουν. Τα κανάλια συντονίζουν την κατάσταση αυτή, τα υπόλοιπα μέσα (ραδιόφωνο και περιοδικα) την συντηρούν, ο κινηματογράφος απλά δεν υπάρχει, ο πνευματικός κόσμος σιωπά, η Εκκλησία επίσης. Και όσοι μιλάνε για "Επανάσταση" γίνονται γραφικοί. Ωραία εισαγωγή, ε;

1) Και μέσα σε όλα αυτά, κάποιοι ενοχλούνται γιατί ο Χάρης Κατσιμίχας απάντησε όπως αισθανόταν για κάποιους συναδέλφους του, επειδή είπε ότι "ο Ξυδάκης έχει γράψει «άχρωμες, άγευστες και άοσμες θεματολογίες», ο Πορτοκάλογλου «μικροαστικούς νταλκάδες», ο Φάμελλος «μπουρδολογίες», του Αλκίνοου Ιωαννίδη ο λυρισμός είναι «ρηχός», ο Πλιάτσικας είναι, απλά ο «ψηλός» κι ο Στόκας είναι αυτός που, απλά, έπινε μαζί του κάνα καφέ!" (Πηγή). Είπε επίσης για τον Νταλάρα: "Γιωργάκη… «δεν θέλω να ’μαστε ούτε φίλοι ούτε εχθροί, θέλω μονάχα να μη θυμάμαι» όπως λέει η Αλαγιάννη με τον Παπάζογλου". Όλη η συνέντευξη βρίσκεται εδώ.

Και ξεσηκώθηκαν πολλοί, επειδή τα είπε τώρα.. Ότι όταν συνεργαζόταν με κάποιους από αυτούς, ή ήταν ενεργός στη δισκογραφία δεν τα έλεγε. Ότι είναι χοντρά αυτά και ότι βγάζουν κομπλεξισμό. Ή ακόμα ότι δεν έπρεπε να τα πει καν. Δηλαδή ο Χάρης έπρεπε να μην πει αυτά που πιστεύει, αλλά να χαϊδέψει αυτιά, να διατηρήσει τις δημόσιες σχέσεις, τις ισορροπίες, το προφίλ του. Τι είπε για τον Νταλάρα δηλαδή; Απολύτως τίποτα! Έδειξε ότι προφανώς "έχει ξενερώσει με την πάρτη του" που λέμε πιο λαϊκά και τον προστάτεψε δίχως να πει τίποτε άλλο. "Αχάριστος ο Χάρης" κλπ κλπ.. Ρε, ξέρετε να διαβάζετε; Τι σας ενόχλησε; Για τους Ξυδάκη, Πορτοκάλογλου, Ιωαννίδη, Πλιάτσικα, Φάμελλο κλπ, τι είπε; Τι έχουν να παρουσιάσουν άραγε τα τελευταία χρόνια; Τι έχει να παρουσιάσει το ελληνικό τραγούδι τα τελευταία χρόνια; Και μιλάμε φυσικά και για το πολιτικό, κοινωνικό τραγούδι. Εκτός από αγάπες , μικροαστικές ανησυχίες και λυρισμούς στο κενό, τι έχει; Και ναι, έχει το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να πει ό,τι τον καίει.

Από το 1985 μέχρι το 2004 οι δίσκοι των Κατσιμιχαίων είναι "γεμάτοι". Από τότε μέχρι και τώρα (2004). Οι δίσκοι των υπολοίπων  ενώ ξεκίνησαν "γεμάτοι", κατάντησαν να είναι γεμάτοι με αδιάφορα τραγούδια. Ποιοι είναι αυτοί που σήμερα θα αφυπνίσουν τον κόσμο, θα τον βάλουν να προβληματιστεί, να ξεσηκωθεί; Ο Σιδηρόπουλος και ο Άσιμος δεν έγραψαν μόνο κορυφαία ερωτικά τραγούδια. Οι κοινωνικοπολιτικοί τους στίχοι, δεν έγιναν τυχαία συνθήματα σε πορείες, τοίχους και συνειδήσεις..

Επί δικτατορίας (όταν ο εχθρός ήταν ορατός) αυτό το έκανε ο Θεοδωράκης, ο Λοΐζος, ο Σαββόπουλος. Δεν είχαν έρωτα αυτοί στα τραγούδια τους; Είχαν και άλλα όμως και με αυτά ξεσήκωναν.. Τώρα; 

2) Έγινε εξώφυλλο ο Χατζηγιάννης στο περιοδικό "Δίφωνο". Πολύ είπαν "γιατί να μην γίνει;", κάποιοι ότι άργησε κιόλας.. Το Δίφωνο για όσους δεν ξέρουν ή δεν θυμούνται (ή δεν θέλουν), πριν από κάποια χρόνια ήταν, πως να το πω, ένα περιοδικό όπου διάβαζες, έβλεπες και άκουγες όσα δεν μπορούσες σε όλα τα άλλα περιοδικά, πάντα με μία κατεύθυνση στα ποιοτικά και αυθεντικά στοιχεία, του εντέχνου, της τζαζ και του ροκ. Ξένου και ελληνικού. Ένα περιοδικό που σε τύπους όπως ο Χατζηγιάννης όχι απλά δεν είχε θέση σε εξώφυλλο, αλλά ούτε σε μία γραμμή. Και δε θα κάτσω να το αναλύσω. Αυτό λοιπόν το "κοκκοράκι" έχει ταλέντο μουσικό, αλλά είναι μεγαλύτερο ταλέντο στο να κλέβει, να κόβει και να ράβει μουσικές.  Και γι' αυτό πριν από κάποια χρόνια δεν είχε θέση σε αυτό το περιοδικό. Αλλά και σε πολλές δισκοθήκες.


Καταλήγω λοιπόν, στο ότι η εποχή που ζούμε απαιτεί ξεκάθαρες στάσεις, απόψεις και πράξεις. Δεν πάει άλλο, δεν γίνεται αλλιώς..

Πιστεύω ότι η "στρατευμένη" Τέχνη (και προφανώς Τέχνη δεν είναι μόνο η Μουσική..) πρέπει να βγει μπροστά και να αντιδράσει. Να μιλήσει, να φωνάξει. Και σε πρώτη φάση, οι ξεκάθαρες στάσεις, απόψεις και πράξεις, μου αρκούν.

Κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται και να ακούγονται. Και ας είναι τραβηγμένα κι ας είναι ό,τι και όπως να 'ναι... Αρκεί να είναι ξεκάθαρα.


Υ.Γ. "Που 'ναι το φως σου το κρυμμένο, αυτό που χρόνια περιμένω;"